Pornografia

Waldemar Śmigasiewicz nie ubiera Gombrowicza w stroje skrojone przez Diora. Jego "Pornografia" odbiega od przyzwyczajeń, dlatego zbija z tropu (...). Ale jest znakomita, warta obejrzenia i przemyślenia.

Barbara Hirsz„Trybuna", 19.09.2008

To bardzo gombrowiczowskie przedstawienie, niezależnie od tego - własne Waldemara Śmigasiewicza. Widz ulega mrocznej, pokrętnej logice wydarzeń, obłędowi przeinaczeń i zaspokojenia roznieconych podniet, walce dętej wzniosłości i wewnętrznego rozbabrania, konfrontacji starych i młodych, dojrzałości i niedowarzenia, skalania i winy. (...) Tę dziwność metafizyczną w zwykłości olśniewająco wychwytują aktorzy, cały zespół uskrzydlony Gombrowiczowską formą poszukuje wyzwolenia z objęć parodii i absurdu świata.Każdy widz znajdzie tu coś dla siebie: drwinę z zaściankowego umiłowania ojczyzny, parodię obowiązku w służbie dla sprawy, doprowadzone do skrajnej patologii podglądactwo i opętanie erotyzmem, zazdrość, strach, osaczenie, demonizm, matactwo, wścibstwo i jawną tępotę. A do tego wszystko nieodparcie śmieszne, wyrafinowanie komiczne, utrzymane w znakomitym tempie, rytmach i barwach, po prostu rozkosz dla teatromana.

Tomasz Miłkowski „Przegląd", 18.06.2008