Grzebanie

(...) Scenariusz składa się z dwóch aktów. Pierwsza część ukazuje życie i twórczość Stanisława Ignacego Witkiewicza z perspektywy dnia jego śmierci, 18 września 1939r. Dnia wybranego przez niego w sposób nie przypadkowy. Popełnił samobójstwo w dzień po wkroczeniu  wojsk sowieckich na ziemie polskie. jest pewne - powróciły wspomnienia, przeżycia związane z jego ucieczką z ogarniętej rewolucją bolszewicką Rosji - osobiste doświadczenia. Zaczynały sprawdzać się jego przypuszczenia. Część pierwsza spektaklu mówi, poprzez postać Witkacego, o istocie tworzenia  i wszelkiej twórczości. Jerzy Jarocki przywołuje tutaj motyw Fausta. Walkę o duszę ukazanego w spektaklu artysty podejmują siły Dobra i Zła.
Część druga jest ujętą w formę dialogów umarłych rozmową Witkacego z kochanymi przez siebie kobietami, rozmową z żyjącymi, z aktorami, z publicznością, jako umarły ma on bowiem możliwość obiektywnego spojrzenia na swoje życie. Miejscem tych spotkań zmarłego Witkacego jest cmentarz. Zastanawiające jest to miejsce. Nie jest to tylko bowiem cmentarz zakopiański, na którym pochowano w 1988 r., mimo rodzących się już wówczas wątpliwości, odnalezione w Jeziorach na Polesiu domniemane szczątki Witkacego. To również paryski cmentarz Montmartre, gdzie w 1972r. wydobyto, aby przewieźć do Polski, szczątki Juliusza Słowackiego, jak i kościół parafialny w Zwoleniu - miejsce pochówku Jana Kochanowskiego, może precyzyjniej, szczątków mu przypisywanych. Poprzez postać Witkacego zostaje ukazana historia Polski ostatnich ponad siedemdziesięciu pięciu lat. Spektakl mówi zatem i o współczesności, i oby nie był przepowiednią czasów nadchodzących. Tak wygląda częściowo tylko naszkicowana metafora :Grzebania" zmaterializowana w spektaklu Jerzego Jarockiego.
Maciej Fugas