Dialogi Polskie

W Dialogach polskich przeglądają się wzajemnie trzy wieki polskiej państwowości, jeśli chodzi o mentalność, obyczaj i kulturę. Wiek XVII oglądamy oczami Rzewuskiego (Pamiątki Soplicy) i Kitowicza (niezwykły Opis obyczajów). Przez teksty Gombrowicza przyglądamy się nie tylko wiekowi XX, ale i wyjątkowemu artyście, z jego bardzo osobistym tonem wypowiedzi. Wiek XXI przyniesie na deski sceniczne – mam nadzieję – spektakl. Aktorzy ze swoim sposobem rozumienia dzisiejszego świata, reżyser, a także publiczność wnosząca żywioł współczesności do każdego przecież przedstawienia.

Trudno powiedzieć, co wyniknie z tego przeglądania się w trzech lustrach równocześnie. Pewnie stwierdzimy ze zdziwieniem, a może nawet z rozpaczą, że nie odsunęliśmy się za daleko od lat dawnych, pradawnych. Że wciąż tkwimy głęboko zanurzeni w Polsce szlacheckiej czasów saskich, które przecież nie przynoszą nam chwały.
Ale warto zbudować te lustra – może zobaczymy w nich, mimo wszystko, wizerunek Polaka nie tylko dziwnie groteskowego, ale i pięknego, choć widz będzie musiał się chyba wykazać naprawdę dobrą wolą.
/Mikołaj Grabowski/