Ferdydurke

„Praca nad scenicznym wcieleniem powieści Witolda Gombrowicza Ferdydurke może trwać bez końca. Rzetelnie wertujemy kartki naszej młodości. Księga bycia jest dość poszarpana, miejscami zbrukana, niektóre strony w piętnach wątpliwej proweniencji, brzegi tej książki pomalowane w taki sposób, że przy szybkim wertowaniu komicznie się multiplikują. Grzebię się sam i aktorów zmuszam się grzebać w swoim dzieciństwie, a jak inaczej zbliżyć się do powieści.
Nasz spektakl odniesie sukces tylko pod warunkiem maksymalnego popadania w dzieciństwo wszystkich jego uczestników i widzów. Połączyć metodę gry dziecięcej (istotę teatru improwizacji) z głębokim otępieniem psychologicznym. Skutkiem tego jest groteska egzystencjonalna. Fantazja teatralna na temat...
Odczucie pupy, zawody z pupą, umiejętność przyznać się w pupie, gra z pupą to intelektualny, twórczy protest przeciwko otępieniu.”

Serhij Proskurnia