Kilka błyskotliwych spostrzeżeń (à la Gombrowicz)

Przedstawienie inspirowane prozą W. Gombrowicza.
Czytając Gombrowicza po raz kolejny wyłania się z tej lektury specyficzny, emocjonalny taniec człowieka odartego z poezji. Ale Gombrowicz uwielbia paradoksy, więc u niego realne zmienia się w poezję, a poezja równie niespodziewanie zamienia się w abstrakcję. Spektakl w pewnym sensie podejrzany, wymuszony, niejako histeryczny. Powstaje w niechęci do wielkości pisarza, bo ta wielkość przytłacza. Ale zarazem spektakl ten, to wyraz miłości do jego metodycznego szaleństwa w wydobywaniu się z nicości.