Ślub
Witold Gombrowicz
Anna Augustynowicz po raz pierwszy w swojej karierze mierzy się z wciąż nieoswojonym, metaforycznym utworem Witolda Gombrowicza. Między ubraną na czarno panną młodą i konduktem weselników w żałobnych strojach reżyserka precyzyjnie rozgrywa ludzko-ludzką mszę w oparciu o mięsisty, wieloznaczny język Gombrowicza.
Co widzimy na scenie? Koszmar senny? Groteskową wizję historii? Walkę o władzę nad własnym umysłem i wspomnieniami? Iluzję, w której każda opowieść ostatecznie zapada się i grzęźnie?
„Ślub" Anny Augustynowicz w koprodukcji Teatru Współczesnego w Szczecinie i Teatru Kochanowskiego w Opolu jest zgodny z ideami Gombrowicza.
(...) Miejscami recytowanie, miejscami mówienie przesadne, ale pozbawione emocji, nadają spektaklowi charakteru warsztatu. Poprzez ten szczególny rodzaj komunikacji, między postaciami rodzą się kolejne spiętrzenia formalne, ale nie emocjonalne. Sposób podawania tekstu nie przypomina jednak amatorskich szkolnych realizacji (a istnieje takie zagrożenie). Profesjonalizm zespołu aktorskiego sprawia, że gra formą ma charakter parodii, jest atrakcyjna, a tekst czytelny. Przejrzystość jest zresztą jedną z idei, przyświecających pracy Augustynowicz.
Ascetyczna i niemal monochromatyczna scenografia sprawia wrażenie przestrzennego szkicu. Uzupełnia to wrażenie ołówek, który Henryk (w roli fenomenalny Grzegorz Falkowski) niejednokrotnie wyjmuje z tylnej kieszeni spodni. Wymachuje nim w momentach autorefleksji, próbując nadać akcji (o charakterze snu, wizji) nowego toru - jak demiurg. Specyficzna przestrzeń Modelatorni, na swój sposób pomogła wygrać ironicznym, meta-tematycznym tonom realizacji.
(...) Postacie widziane są przez pryzmat narracji Henryka. Poprzez jego oświadczenia można postrzegać Ojca i Matkę (fantastyczni Grzegorz Młudzik i Joanna Matuszak) jako śmiesznych, a Pijaka (charakterystyczny Arkadiusz Buszko) jako zagrożenie.
Henryk zwraca się w kierunku widowni, nawet gdy tłumaczy sobie, że jest sam, a reszta postaci to zaledwie wizja. I poprzez zastosowanie takiej formuły między twórcami a widownią może zrodzić się pewne porozumienie. Do czasu. Groteska scenicznych sytuacji, z rozmachem opisanych przez Gombrowicza, staje się w pewnym momencie ciężarem i dla Henryka, i dla widza. U Augustynowicz widać wyraźnie, że forma zyskuje władzę nad człowiekiem, nawet jeśli stara się być jej stale świadomy.
(...) To kontekst władzy nadawanej człowiekowi przez człowieka, czy to w imię świętości (która zostaje w tekście i w spektaklu odrzucona) czy interesu społecznego (którego symbolem jest próba przywrócenia utraconej czystości Mani poprzez sakrament ślubu), wybrzmiewa najsilniej. I przez to spektakl jest aktualny. Upajanie się formą jest upajaniem się władzą posiadaną nad drugim człowiekiem.
Martyna Friedla, „Gazeta Wyborcza" - Opole, 12.09.2016
(...) Przedstawienie Anny Augustynowicz wpisane jest i w ramę snu, i w ramę teatru.
Przestrzeń sceniczna jest dosłownie sceną, otoczoną reflektorami na statywach. Bohaterowie to marionetki na scenie życia. Każdy coś i kogoś udaje wobec drugiego człowieka.
Udaje w poszukiwaniu własnej tożsamości. Przyjmuje pozy, robi miny, przyprawia innym gęby, odgrywa ceremonie. Gra. Świat to jedna wielka błazenada, a człowiek - „mętny i niedojrzały" nie potrafi znaleźć swego autentycznego oblicza.
(...) Trudno oprzeć się wrażeniu, że groteskowy i zdegradowany świat, który widzimy, mocno odnosi się do współczesności, w której wszystko jest przeinaczone, wykręcone, zrujnowane, wypaczone.
Teatr Anny Augustynowicz to jak zawsze klarowność i celność myśli oraz czystość formy (scenografia Marek Braun, kostiumy Wanda Kowalska, muzyka Jacek Wierzchowski).
I wytrawne aktorstwo. Połączone artystyczne siły (przedstawienie jest koprodukcją) Teatrów Kochanowskiego w Opolu i Współczesnego w Szczecinie stworzyły na naszej scenie całkiem nową jakość.
Iwona Kłopocka, „Nowa Trybuna Opolska", 12.09.2016
Event Properties
Event Date | 21-10-2016 | 0:00 |
Capacity | Unlimited |
Registered | 0 |
Individual Price | Free |
Location | Duża Scena |
Direction
Reżyseria
Anna Augustynowicz
|
Scenography
Scenografia
Marek Braun
|
Music
Muzyka
Jacek Wierzchowski
|
Lighting direction
Reżyser światła
Krzysztof Sendke
|
Costumes
Kostiumy
Wanda Kowalska
|
Photo
Zdjęcia
Michał Ramus
|
Magdalena Żak/Magdalena Mościanica
Mańka
Michał Świtała
Dostojnik
Jędrzej Wielecki
Władzio
Joanna Matuszak
Matka
Arkadiusz Buszko
Pijak
Grzegorz Młudzik
Ojciec
Grzegorz Falkowski
Henryk