Historia

Stanąłem przed trudnym wyborem, czy po raz kolejny wystawiać Gombrowicza. W 2004 roku wyreżyserowałem "Operetkę", następnie " Trans- Atlantyk", za którego otrzymaliśmy trzy główne nagrody na IX Festiwalu Gombrowiczowskim w Radomiu, w Polsce.
Czułem jednak, że muszę zamknąć trylogię. Świadomie podejmuję ryzyko, bo wiem, że sztuki będą porównywane, ale pomimo iż autor jest ten sam, to są całkiem różne teksty. Tło „Historii" jest zdecydowanie mocniejsze, atmosfera bardziej gęsta, z czarnym humorem.
„Historia" to szkic sztuki teatralnej, którego Gombrowicz nigdy nie dokończył. Po przeczytaniu tego tekstu zrozumiałem, że to był punkt wyjścia do stworzenia jego fikcyjnej biografii.
(...) Nie myślę o tym, jak zareaguje widz na obraz, który właśnie realizuję. Gombrowicz to autor niesztampowy, pisarz przeklęty, przeciwnik jakichkolwiek zasad. Znam jego wszystkie dzieła i prawie wszystko, co o nim napisano. Tak jak Witold, ja też czuję się odmieńcem. Nie mogę się odnaleźć w „formach" współczesnej argentyńskiej mody teatralnej. Wydaje się, że coraz częściej zapominamy, kim jesteśmy.
Adrián Blanco

Z recenzji prasowych:
(...) Gombrowicz to autor, który zawsze mówi o sobie, nawet kiedy mówi o innych. Na każdym kroku oczarowuje buntowniczą sprzecznością. (...) Adrian Blanco doskonale zna i czuje niełatwą twórczość polskiego pisarza.
Jego „Historia" to szorstki życiorys w formie lirycznej, to najśmielszy, najbardziej niepokojący i najbogatszy spektakl tego sezonu.
Luis Maza, „Veintitres" 20.02.2014

Adrian Blanco wystawia rodzaj fikcyjnej autobiografii pisarza, której tło stanowi dotknięty wojną kraj.
W połowie lat 50-tych, mieszkający w Argentynie Witold Gombrowicz napisał „Historię". Dzieło, którego tworzenie wielokrotnie zarzucał, ocalone po jego śmierci, opowiada o wertepach życia pisarza. To nie tylko osobista historia pisarza, ale także wspólna historia kraju, albo - mówiąc dobitniej - świata wstrząśniętego przez wojnę.
Na podstawie szkicu Gombrowicza, który do tej pory nie został przetłumaczony na język hiszpański, Adrian Blanco razem z Jose Paezem wykonali bardzo staranną pracę dramaturgiczną i sprostali niezliczonym wymaganiom tekstu.
(...) Blanco proponuje widzowi spojrzenie z dwóch perspektyw: oczami młodego Witolda oraz (od czasu do czasu) starego Gombrowicza, który siedzi i obserwuje własne życie, sporadycznie je komentując.
W „Historii" jest kilka mocnych scen, metaforycznych, genialnie streszczonych. Rodzice Witolda, którzy egzaminują jego dojrzałość, kilka lat później przemieniają się w Stalina i Hitlera. Młody Gombrowicz jest bosy i takim chce zostać, ale jego arystokratyczna rodzina upiera się, że ma założyć buty. (...) To, co dzikie, pierwotne, przeciwstawiające się formie oraz to, co brudne, tutaj staje się życiowe.
Maria Daniela Yaccar, "Página 12", 19.08.2013

(...) Satyryczny humor oraz ekspresja sceniczna, przybliżają opowieść do prawdziwej farsy. Sztuka przybiera dynamiczny, ale lekki i zupełnie nieuciążliwy rytm, nawet wtedy, kiedy poruszane są tematy tak gorzkie, jak spotkanie Stalina z Hitlerem, którzy dyskutują, jak podzielić Polskę.
Stosujący takie zabiegi reżyser Adrian Blanco, serwuje widzowi sytuacje powodujące salwy głośnego śmiechu, jak i takie, które zapierają dech w piersiach, po to, aby w ciągu sekundy znowu zmienić kierunek o 180 stopni.
Pełna niespodzianek sztuka, która pozwala na swobodą wędrówkę po labiryntach umysłu pisarza, zaglądająca w zakamarki jego bogatej, kolorowej i trudnej historii, bezczelnie ukazująca losy jego rodziny. Ten osobisty obraz odkrywa gombrowiczowski kosmos i jego dzieła. Buntownicza nagość, przeciwstawia się światu dorosłych, pełnym wyzywających butów, rajstop i skarpetek; pozwala nam zajrzeć w duszę pisarza.
(...) Sztuka jest odkryciem dla tych, którzy niewiele wiedzą o Gombrowiczu. Tak samo jak i dla tych, którzy dobrze go znają.
Pablo Goriero, „La Nación", 4.09.2013

fot. Sol Janik